Πέγκυ Κουνενάκη | Καλλιόπη Ασαργιωτάκη
Για πολλά χρόνια ζωγράφιζε αποκλειστικά πορτρέτα. Αργότερα, την ανθρώπινη φιγούρα πλαισιώνουν στοιχεία της προσωπικής της μυθολογίας, που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο και τη φύση. Σταδιακά, όμως, απομονώνει την ανθρώπινη φιγούρα και επιλέγει να αναπαραστήσει ζωγραφικά την διαφορετική και πολύπλευρη ερωτική έκφραση. Στα ανθρώπινα σώματα που δημιουργεί αποτυπώνονται όχι μόνο τα σημάδια του ερωτικού ερεθισμού, της πληρότητας, αλλά κι εκείνα της μοναξιάς, της εγκατάλειψης· της τραγικότητας της αποξένωσης. Σώματα σε αισθησιακά συμπλέγματα συχνά φέρνουν στο νου τις τοιχογραφίες της Πομπηίας αν και αποτυπώνονται με σινική μελάνη και ακουαρέλες, πάνω σε χειροποίητα χαρτιά. Μια τεχνική που η ζωγράφος έχει εμπνευστεί από τα σχέδια των Γκόγια, Ρέμπραντ, Πικάσο, Σίλε, αλλά και από τον σύγχρονο φωτογράφο Μπελμέρ.
Η αποτύπωση αυτών των λεπτών αισθημάτων αλλά και των οριακών καταστάσεων απαιτούν τη χρήση ιδιαίτερων υλικών. Έτσι, επιλέγει τα ελαφρά υλικά γιατί εξασφαλίζουν ελευθερία στη γραμμή, ακρίβεια στο σχέδιο, ανάδειξη της λεπτομέρειας, διαφάνεια στη σύνθεση.
Οι συνθέσεις της Ασαργιωτάκη, έμπλεες λυρικότητας, εκφράζουν μεγάλη γκάμα ανθρώπινων συναισθημάτων. Η καινούργια δουλειά της είναι τόσο ευαίσθητη και προσωπική, που έχεις την αίσθηση της εξομολόγησης. Μοιάζει σαν να φέρνει στο φως σελίδες ενός προσωπικού ημερολογίου (με οικουμενικές διαστάσεις), όπου η ζωγράφος επανέρχεται συχνά, όχι μόνο για να το εμπλουτίσει εικαστικά αλλά και λογοτεχνικά, προσθέτοντας δίπλα στα ερωτικά συμπλέγματα στίχους των Έλιοτ, Σεφέρη, Ελύτη, και άλλων ποιητών, εντείνοντας, έτσι, τα δυνατά συναισθήματα που προκαλεί η ζωγραφική της.
(Για την ομαδική έκθεση Στο σταυροδρόμι της Κρήτης, γκαλερί Τζάμια-Κρύσταλλα, Χανιά, 1999)
Peggy Kounenaki | Kalliopi Asargiotaki
For many years, she painted only portraits. Later, the human figure is accompanied by elements of her personal mythology, which are connected to man and nature. Gradually, however, she isolates the human figure and chooses to paint erotic sensuality in its varied and multifaceted manifestations. The human bodies she creates display not only the marks of sexual arousal and fulfilment, but also those of loneliness, of abandonment; the tragedy of isolation. Bodies in sensual configurations often bring to mind the murals of Pompeii, even though they are rendered in ink and watercolour on handmade paper. A technique that the artist developed inspired by the drawings of Goya, Rembrandt, Picasso, and Schiele, as well as the contemporary photographer Bellmer.
Capturing these subtle emotions and borderline conditions demands the use of uncommon materials. Thus, she chooses light materials because they provide freedom in the treatment of line, and precision in drawing; they bring out the detail and lend transparency to the composition.
Asargiotaki’s compositions, brimming with lyricism, express a broad range of human emotions. Her latest work is so sensitive and personal, that you get a sense of the confessional. It is as if it brings to light the pages of a personal diary (with universal dimensions), which the painter revisits often, not only to enrich it with images, but also with words, adding alongside the erotic complexes verses by Eliot, Seferis, Elytis and other poets, and thus intensifying the strong emotions that her painting provokes.
(Regarding the group exhibition At the Crossroads of Crete, Tzamia-Krystalla Gallery, Chania, Crete, 1999)