Νίκος Γ. Ξυδάκης | Αγκαλιάζοντας την ύπαρξη: H ζωγραφική της Καλλιόπης Ασαργιωτάκη
Ζωγράφο των αιθήσεων και της συναισθηματικής έντασης λογάριαζα την Καλλιόπη Ασαργιωτάκη έως πριν από μερικά χρόνια. Αγαπούσε τις ελαφριές ύλες, τα απωανατολίτικα χαρτιά, η γραμμή της ήταν ρευστή εξπρεσιονιστική, τα χρώματά της αραιά, διακριτικά. Πριν από τέσσερα χρόνια όμως είδα με ευχάριστη έκπληξη και την άλλη όψη. Την είδα να εξελίσσεται μορφολογικά, αλλά και να μετατοπίζει την αφήγησή της, από το ερωτικό σμίξιμο, προς τον έναν άνθρωπο, υπέρφυλη βιτρουβιανή φιγούρα, που λάμπει σαν αναγεννημένος.
Ο εξπρεσιονισμός φαινόταν να υποχωρεί εδώ κι εκεί, προς όφελος μιας λεπτολόγου αναπαράστασης. Όμως ο ζωγραφισμένος άνθρωπος της Ασαργιωτάκη δεν είναι μίμησις του πραγματικού, είναι ένα ακτινοβόλο πλάσμα, έρχεται προς το φως και εκπέμπει φως, είναι εικόνισμα αναγέννησης. Και μαζί είναι υπαρξιακή αναζήτηση, εικονισμένη ένταση και ανασκαφή.
Στο σύνολο των σχεδίων που παρουσιάζεται εδώ έχουμε και τις δύο γραφές, και τις δύο προσεγγίσεις: τον εξπρεσιονισμό των αισθήσεων και των αγκαλιασμάτων, μια πυκνή ερωτογραφία· και την αυστηρή, τεταμένη εικόνιση της μεμονωμένης ανθρώπινης μορφής. Παντού ξεχωρίζει η λεπτή και επίμονη γραμμή της ζωγράφου: το μελάνι οργανώνεται σε αφήγημα με μια επίπονη στιγμογραφία, κουκκίδα-κουκκίδα, γραμμή-γραμμή, με αφανή μόχθο, με μαστορική λεπτομέρεια που υποχωρεί και σβήνει, για να αναδειχθεί η εντύπωση και η απόκοσμη αύρα του ανθρώπινου προσώπου.
Είναι καθαρή ζωγραφική, αφηγηματική και μεταφυσική μαζί, ένα μοναδικό μείγμα που δύσκολα περιγράφεται με λόγια.
(περιοδικό Εντευκτήριο, Δεκέμβριος 2006)
Nikos G. Xydakis | Embracing Existence: The Painting of Kalliopi Asargiotaki
Up until a few years ago, I considered Kalliopi Asargiotaki a painter of the senses and of emotional tension. She loved lightweight materials, her lines expressionistically fluid, her colours thin, discreet. Four years ago, however, I was pleasantly surprised to see another side of her. I saw her forms evolving, as well as her narrative shifting, from the erotic union to a single person, a supra-gender Vitruvian figure, glowing as if it had been reborn.
The expressionism appeared to retreat, here and there, giving way to a meticulous representation. But the painted figure of Asargiotaki is not an imitation of reality; it is a radiant being, coming towards the light and giving out light; it is a picture of rebirth. And an existential quest, at the same time, illuminated intensity, and excavation.
In the drawings shown here, we have both languages, both approaches: the expressionism of senses and embraces, a dense erotography, and the austere, taut depiction of a lone human figure. The painter’s fine, persistent lines stand out everywhere: the ink organised into a narrative with a painstaking pixel graph, dot by dot, line by line, with self-effacing toil, with masterful detail that retreats and fades, to bring out the impression and the other-worldly aura of the human face.
This is pure painting, narrative and metaphysical all at once, a unique fusion that is hard to describe in words.
(Entefktirio magazine, December 2006)