Σ.Β. Σκοπελίτης | Καλλιόπη Ασαργιωτάκη: Ο κήπος του καθενός
«Θα κατοικήσεις τον κήπο μου, έτσι δεν είναι; Θα τον φροντίσεις.»
Ας φανταστούμε την κρυστάλλινη σφαίρα της προφητείας να αιωρείται μέσα στη σφαίρα των συναισθημάτων και του λογισμού.
Το κρύσταλλο και τα αισθήματα.
Προφητεία διαμέσου του εύθραυστου. Άραγες σε ποια σφαίρα κατοικούμε;
Σ’ εκείνη που μας περικλείει, σ’ εκείνη που προφητεύει, σ’ εκείνη των αισθημάτων ή σε μία άλλη που, εν συμβάσει των τριών, υφίσταται;
Ας το φανταστούμε.
Σώμα-νερό-τροφή-μνήμες για να μη χάνεται η αυτονομία κανενός.
Αν το χρώμα
δεν δίνει την αίσθηση της ανάδυσής του, τότε είναι μια επιφάνεια δίχως βάθος.
Αν ένας πίνακας ζωγραφικής δεν προφητεύει αισθήματα, τότε παύει να είναι ένα από τα δύο.
Η κρυστάλλινη σφαίρα και το καλειδοσκόπιο των αισθημάτων.
Δύο μαγικά αντικείμενα που μ’ αυτά ο καθείς μπορεί να φτιάξει τον κήπο του. Φτάνει να το θελήσει.
Η σφαίρα· άυλο μήνυμα.
Το καλειδοσκόπιο· απροσδιόριστος τόπος.
Ως συνήθως στον κήπο του άλλου τοποθετούμε δικά μας μικροπράγματα που δεν τολμάμε να τα συμπεριλάβουμε στον δικό μας κήπο, σιωπάμε όπως και για τ’ άλλα, τ’ άλλα που πιστεύουμε πως δεν θα τα φανερώσουμε ποτέ γιατί τα θεωρούμε ανείπωτα. Και τι είναι ανείπωτο;
Εκείνο που δεν μπορούμε να πούμε.
Εκείνο που δεν πρέπει να λεχθεί / ή εκείνο
που δεν λέγεται γιατί δεν έχει κώδικα επαναφοράς;
Μια νύχτα και μόνο μια νύχτα
φτάνει για να συναθροιστούν όλες οι νύχτες μας, κι είναι η νύχτα που η γυναίκα και ο άνδρας γδύθηκαν δίχως συστολή και πλάγιασαν πάνω στο είδωλό τους.
Ο τόπος που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε είναι αυτός που απαρτίζεται από πολλά τοπία μαζί, όπως μια μορφή, που μέσα στα χρόνια είναι πολλές μορφές μαζί, ενώ ο σωσίας μας, που πραγματοποιεί μιαν άλλη διαδρομή, όχι απαραίτητα παράλληλη, παραμένει με την ίδια πάντα μορφή, τη μορφή του σωσία…
…και ο άνθρωπος
μέσα στη διάφανη σάρκα του βαδίζει πάνω στο κέλυφος μιας άλλης και κοιτά με το καλειδοσκόπιο την κρυστάλλινη σφαίρα της προφητείας που αιωρείται και του φανερώνει τον κήπο που οφείλει να φτιάξει…
…και κάποια στιγμή ο άνθρωπος
αυτός φεύγει αφήνοντας πίσω του τον κήπο που κάποιος άλλος θα κατοικήσει, όχι αναγκαστικά με θλίψη, γιατί ο κήπος μας είναι πάντα κάποιου άλλου που δεν υπήρξε ποτέ πλησίον / κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για πράγματα διαφορετικά αν δεν σιωπήσει ή αν δεν προτάξει έναν κήπο σιωπής.
(από τον κατάλογο της έκθεσης Ο κήπος του καθενός, Γκαλερί 3, 1996)
S.V. Skopelitis | Kalliopi Asargiotaki: Everyone’s Garden
“You’re going to live in my garden, aren’t you? You’ll have to look after it.”
Let us imagine the crystal ball of prophecy hovering within the sphere of feelings and reason.
Crystal and reason.
Prophecy by means of the fragile. Which sphere do we live in, I wonder?
The one which surrounds us, the one which tells fortunes, the one of emotions, or another which exists by agreement among all three?
Let’s try to imagine it.
Body-water-food-memory so that no one’s self-sufficiency is lost.
If colour
fails to convey a sense of emerging, then it is surface without depth.
If a painting does not prophesy emotions, then it ceases to be either of the two.
The crystal ball and the kaleidoscope of emotions.
Two magical things with which anyone at all can make a garden – as long as one wants to.
The crystal ball; a message without matter.
The kaleidoscope; a place without definition.
As usual, we store little things of our own in other people’s gardens – things which we dare not keep in our own garden – and we do not talk about them, just as we don’t talk about the things we are sure will never come out because we think they’re unspeakable.
What do we mean unspeakable?
What we cannot say.
What must not be said / or what
cannot be said because there is no retrieval code for it?
One night and one night only
is enough to bring all our nights crowding in on us, and it is the night when the woman and the man are stripped bare, without inhibition, and lay upon their own images.
The place we cannot define is that which consists of many landscapes at once, like a figure which, over the years, is many figures at once, while our double, moving along another route which is not necessarily parallel to ours, always has the same form, that of our double…
…while man,
in his transparent sphere, strides across the shell of another sphere and looks through the kaleidoskope at the crystal ball of prochecy, hovering and showing him the garden which it is his task to make…
…and one day that man
goes away, leaving behind a garden which someone else will live in, not necessarily leaving in sadness, because the garden was always someone else’s who was never there / no one can talk about different things unless they have fallen silent or held a garden of silence up in front of them.
(from the catalogue of the exhibition Everyone’s Garden, Galerie 3, 1996)