Μισέλ Φάις | Το ρόδινο σκότος του εαυτού
Φωτογραφία, διακόσμηση, αισθησιασμός, περιπλάνηση. Αυτά είναι τα τέσσερα παράθυρα που φωτίζουν το νοερό ατελιέ της ζωγράφου, δηλαδή το απτό της ζωγραφικότητάς της.
Η φωτογραφική ροπή της Ασαργιωτάκη συνδέεται με την ανάγκη της να ψηλαφήσει το βίωμα ως κάτι πραγματικό, υλικό, χρονολογημένο και, ταυτόχρονα, να το αποδεχτεί ωςκάτι άπειρο, πολλαπλασιασμένο, εφήμερο. Από την άλλη, η διακοσμητική της διάθεση, αφενός τη συνδέει με τη μεγάλη παράδοση του χειροποίητου κι αφετέρου ανοίγει τη ζωγραφική της στο πολύτιμο χασομέρι της λεπτομέρειας. Τέλος, αν ο αισθησιασμός στο τελάρο της είναι μια ιδανική μάσκα υποδοχής και αποδοχής του πένθους ή της κόπωσης της ύπαρξης, η περιπλάνηση λειτουργεί ως συνθήκη ακινησίας, ριζώματος, σχεδόν καθήλωσης στις φασματικές ή ενύπνιες πόλεις που τόσο τη γοητεύουν ή την αναστατώνουν.
Στην τελευταία της έκθεση η Ασαργιωτάκη, μέσα από μια εμμονική μονοχρωμία (το Ruby Lake και το Rose Doré βασανίζουν την παλέτα της), αποφασίζει να αναμετρηθεί, εντός τελάρου, με χρόνιες τομές, ασυνέχειες, απουσίες.
Και πάλι στο υπόστρωμα κάποιων έργων της ανιχνεύεται η προεργασία του φακού και της κάμερας, ενώ στοχαστικά ζώα και ονειρικά φυτά αποτυπώνουν, σε κάποια έργα της, το διακοσμητικό φόντο μιας χαμένης Εδέμ. Η περιπλάνησή της εντοπίζεται τόσο στον χώρο (υβριδικές πόλεις) όσο και στον χρόνο (μυθικά γυναικεία πρόσωπα που διεκδικούν το βλέμμα μας και το στρέφουν σε μια διαρκή, εξαντλητική νοσταλγία).
Ρουμπινί, ροδί, τριανταφυλλί, έως την απόχρωση της ανθισμένης κερασιάς – η χρωματική της κλίμακα. Η ζωγράφος, βυθίζοντας το εικαστικό της υποκείμενο στο ρόδινο σκότος του εαυτού, ανακαλεί και ανακεφαλαιώνει, μέσα από τα δώδεκα έργα που εκθέτει, πληγές, απουσίες, αποχωρισμούς, εξελίσσοντας και πυκνώνοντας παλαιότερα βιωματικά και εικαστικά συμβάντα.
Η Καλλιόπη, είτε ως αστεροειδής τις πλανήτης, είτε ως γένος ωδικών πτηνών της οικογένειας των αιγιθαλιδών, είτε ως προστάτις της ραψωδίας και της ρητορικής αλλά και ως καλλιέπουσα, είτε, τέλος, ως γυναίκα με πανέμορφα μάτια (κάλλος+ωψ), για χρόνια τώρα τροφοδοτεί και εμψυχώνει το βλέμμα μας με την εύθραυστη παρουσία της, κυρίως όμως με τις ανεπιτήδευτες, ανάλαφρες, αισθαντικές εικόνες της.
(Από τον κατάλογο της ατομικής έκθεσης Desert Rose, Γκαλερί Σκουφά, Αθήνα, 2017)
Michel Fais | The rose darkness of the self
Photography, decoration, sensualism, flânerie: the four windows that illuminate the painter’s imaginary studio, the tangible aspect of her craft.
Asargiotaki’s photographic tendency is linked to her need to touch the contour of experience as something real, material, marked with a date, and, at the same time, accept it as something infinite, multiplied, temporary. On the other hand, her decorative mood connects her with a long tradition of handcrafts and opens her painting up to the valuable waste of detail. Finally, if sensualism on her canvas is an ideal reception and acceptance mask of mourning or weariness of being, flânerie functions as the condition of inertia, rooting, riveting to the spectral or dreamy cities that amply attract and excite her.
In her latest exhibition Asargiotaki decides to battle with constant ruptures, discontinuities and absences through a monochromatic obsession (Ruby Lake and Rose Doré tantalize her palette).
Once again, the subtext in some of her works reveals the preparation done through the lens and the camera, while in other works thoughtful animals and dreamy plants document the decorative backdrop of a lost Eden. Her flânerie is situated in space (hybrid cities) and time alike (mythical female faces which claim our gaze and pull it towards a constant, exhaustive yearning).
Her colour scale runs across shades of ruby, pomegranate, rose, all the way to the shade of the blossoming cherry-tree. The painter, immersing her artistic subject into the rose darkness of the self, recalls and reviews, in the twelve works exhibited, wounds, absences, farewells, developping and distilling previous experiences and artistic processes.
Calliope, either as an asteroid, or as a species of songbird in the family of aigithalidae, either as the protector of epic poetry and rhetoric or as the eloquent one, or, lastly, as a woman with stunning eyes (κάλλος+ωψ), has been nurturing and reinvigorating our gaze for years with her fragile presence, and, most importantly, with her unpretentious, ethereal and sensual images.
(From the catalogue of the solo exhibition Desert Rose, Skoufa Gallery, Athens, 2017)