Ανάμεσα σε μνήμες μύθων και ερωτήματα σημερινά, η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη μοιάζει να απεικονίζει στα νέα έργα της τη σαγήνη μιας παράδοξης συνύπαρξης του άχρονου με το σύγχρονο. Ολόσωμα πορτρέτα και μπούστα εκθαμβωτικών γυναικών είναι ζωγραφισμένα με λάδι σε φυσικό ή υπερφυσικό μέγεθος, που τους προσδίδει έναν έντονα μνημειακό χαρακτήρα, όσο και σε σειρές μικρών διαστάσεων, που τα καθιστούν πολύτιμα. Η περίτεχνη όψη των γυναικείων αυτών μορφών δεσπόζει στη ζωγραφική επιφάνεια αφαιρώντας κάθε περιεχόμενο από το φόντο του καμβά, που έτσι λειτουργεί σαν ένα κενό υπόβαθρο προβολής όσων αποτυπώνονται πάνω του. Το στοιχείο του διάκοσμου –τα εμμονικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα, που συνθέτουν βαρύτιμα στολίδια, ανεκτίμητα κοσμήματα και ολοκέντητες φορεσιές– παραμένει κεντρικό στη ζωγραφική της Ασαργιωτάκη και επιβεβαιώνεται στις συχνές αναφορές του έργου της σε καλλιτέχνες που μοιράζονται την ίδια αγάπη.

Αυτό, όμως, που κυριαρχεί στους τωρινούς πίνακές της είναι η ένταση η οποία προκύπτει από την αντιπαράθεση της λεπτομέρειας με το αντίθετό της – το στοιχείο του α-τελείωτου, του non finito. Η γραμμή κεντά τα ρούχα την ίδια στιγμή που μετατρέπεται κατά τόπους σε αχνό απόηχό της. Εντός της ίδιας σύνθεσης, η πινελιά περνά με φυσικότητα από την ακρίβεια ενός φωτογραφικού ρεαλισμού σε περιοχές ακραίας ζωγραφικότητας, που θολώνει σαν μια πνοή τα μαλλιά, τα χέρια, τα φορέματα, πλησιάζοντας ανομολόγητα την αφαίρεση.

Με ολοφάνερες τις επιρροές από τη σκανδιναβική μυθολογία, από τους μεγάλους Δασκάλους της ζωγραφικής, καθώς και από τη σύγχρονη μόδα, η Ασαργιωτάκη δημιουργεί μια απόλυτα προσωπική εικονογραφία εξερευνώντας τις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός νήματος που συνδέει πολυάριθμα πεδία, φαινομενικά ετερόκλητα: η δύναμη της ομορφιάς, η ανάγκη για προστασία, η απειλή και ο θάνατος, η μαγεία της μεταμόρφωσης, η διαφάνεια του ορατού, το φευγαλέο παρόν και το μυστηριώδες μέλλον είναι μερικά από τα ζητήματα που απασχολούν την Ασαργιωτάκη στα νέα έργα της.

Αρχέγονες θεότητες της γονιμότητας, κόρες του δάσους, οι γυναίκες της Ασαργιωτάκη στέκονται όρθιες σαν κορμοί δέντρων, ντύνονται με υφάσματα φλαμανδικής ζωγραφικής, κρατούν ιερά ζώα και μαγικά κουτιά, και στολίζονται με αναγεννησιακά περιδέραια που έχουν όνομα, μέσα σε έναν παγανιστικό κόσμο συμβόλων και συμβολισμών. Σε αυτό το ονειρικό ζωγραφικό περιβάλλον κυριαρχεί το βαθύ μπλε χρώμα, γιατί τα κορίτσια της Ασαργιωτάκη είναι νύφες της νύχτας: αναζητώντας στον βυθό της πνευματικότητας απαντήσεις σε ερωτήματα μεταφυσικά, αναδύονται μέσα από τη ζωγραφική επιφάνεια τωρινές και αλλόκοσμες, στολισμένες με τα κτερίσματα ενός χρόνου μετέωρου.

Με όπλο τους μια λαμπερή ομορφιά, η οποία συναγωνίζεται τα πλούσια κοσμήματα που καλύπτουν σαν ασπίδες το σώμα τους, οι τοτεμικές αυτές φιγούρες απευθύνονται στον θεατή κατάματα, την ίδια στιγμή που το βλέμμα τους χάνεται στο εσωτερικό της σκέψης τους. Οι πανοπλίες με τις οποίες κάποιες φορές απεικονίζονται σαν ιπποτικές μαχήτριες μοιάζει όχι μόνο να μην αναιρούν τη θηλυκότητά τους, αλλά να την τονίζουν προστατεύοντάς τη. Στην ίδια κατεύθυνση, και πέρα από τις ευθείες αναφορές τους στη φλαμανδική ζωγραφική, οι πληθωρικές καλύπτρες που περιβάλλουν κάποια από αυτά τα κεφάλια, λειτουργούν σαν πέπλα προφύλαξης υπέροχων γυναικείων όψεων – κουκούλια που εντός τους η ομορφιά θα μεταμορφωθεί σε πνεύμα. Ακόμα και οι μάσκες που καλύπτουν εξ ολοκλήρου τα μάτια, γίνονται και αυτές εργαλεία προσέγγισης της πνευματικότητας, υποκαθιστώντας την όραση με την ενόραση.
Την ίδια ενόραση αποζητούν οι κρυσταλλομάντισσες της Ασαργιωτάκη κρατώντας μπροστά στα μάτια τους γυάλινες σφαίρες που θα τους αποκαλύψουν το μέλλον των επιθυμιών τους. Κάθε υγρό μάτι, κάθε παγωμένο δάκρυ, κάθε πολύτιμος λίθος, κάθε γυάλινος βόλος, κάθε χάντρα, πέρλα και γυαλάκι στα έργα αυτά γίνεται το παιγνιώδες θραύσμα μιας εύθραυστης διαφάνειας, αιχμαλωτίζοντας στην κυρτή επιφάνειά του εκείνη την εσωστρεφή λάμψη που αναπολεί το πνευματικό.

Ανάμεσα σε φιγούρες σιβυλλικές, η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη αναζητά έναν κόσμο μαγεμένο, που στις κρυστάλλινες μπάλες του το μακρινό εμπεριέχεται στο κοντινό, το αύριο μέσα στο σήμερα, ο εαυτός μέσα στο αντικαθρέφτισμα της εικόνας του.

Στη μεγάλη ροζ αυτοπροσωπογραφία της, η ζωγράφος ατενίζει ένα εσωτερικό-εξωτερικό τοπίο, του παρελθόντος και του μέλλοντός της, αναμετριέται με αναμνήσεις και όνειρα – η ευτυχία δεν μπορεί να ζήσει ξέχωρη από τη μελαγχολία. Οι μικρές γυάλινες μπάλες που λάμπουν αινιγματικά δεν είναι παρά τα σύμβολα του χρόνου που κυλά ερήμην μας: αυτού που μόλις χάθηκε και εκείνου που ελπίζουμε πως θα ’ρθει.

Between memories of myths and questions of today, Kalliopi Asargiotaki seems to depict, in her latest works, the allure of a paradoxical coexistence between the intemporal and the contemporary. Full-length portraits and busts of dazzling women are painted in oil, in natural or supernatural dimensions, which imbues them with a distinctively monumental character, as well as in small-scale series, which deems them precious. The ornate appearance of these female figures rules over the painting surface, removing all content from the ground of the canvas, which thus functions as a blank backdrop to showcase all that is imprinted upon it. The decorative element – obsessively repeated patterns composing precious ornaments, priceless jewels and heavily-embroidered costumes – remains at the centre of Asargiotaki’s painting and is reasserted in the frequent allusions of her work to artists who share the same love.

What dominates her current paintings, however, is the intensity which emerges from the juxtapositions of detail with its opposite – the element of the unfinished, the non finito. Lines embroider the clothes transforming, in places, into a faint echo of themselves. Within the same composition, brushstrokes shift naturally from the accuracy of a photographic realism to areas of extreme painterliness that blurs, like a gentle breeze, the hair, the hands, the dresses, elusively approaching abstraction.

With manifest influences from Scandinavian mythology and the great Masters of painting, as well as contemporary fashion, Asargiotaki creates a wholly personal iconography, exploring the labyrinthine trails of a thread that connects numerous fields, ostensibly incongruous: the power of beauty, the need for protection, threat and death, the magic of transformation, the transparency of the visible, the fleeting present and the mysterious future are few of the issues that concern Asargiotaki in this new chapter of her work.

Primal deities of fertility, maids of the woods, the women of Asargiotaki stand tall like tree trunks, dress up in textiles of Flemish painting, hold sacred animals and magical boxes and adorn themselves with renaissance necklaces that bear a name, within a pagan world of symbols and symbolisms. In this dreamlike painting environment, a deep blue colour prevails, because Asargiotaki’s girls are brides of the night: delving into the depths of spirituality in search of answers to metaphysical questions, they emerge through the painting surface current and other-worldly, adorned with sepulchral offerings of a suspended time.

Armed with a glowing beauty, which holds its own beside the opulent jewels that cover their bodies like shields, these totemic figures stare the viewer straight in the eye, at the same time as their gaze is lost in the inner recesses of their mind. The armour they are sometimes depicted in, like knightly fighters, far from negating their femininity, seems, in fact, to enhance it by protecting it. In the same vein, and beyond the direct references to Flemish painting, the exuberant coverings that surround some of these heads, function as veils for the protection of wonderful female features – within which beauty will transform into spirit. Even the blind masks that completely cover the eyes become, in their turn, tools to approach spirituality, replacing sight with insight.

It is that same insight that Asargiotaki’s crystal gazers seek, holding before their eyes crystal balls that will reveal the future of their desires. Each damp eye, each frozen tear, each precious stone, each crystal sphere, each bead, pearl and chunk of glass in these works becomes the playful fragment of a fragile transparency, capturing on its curved surface that introverted glow which recalls the spiritual.

Among Sibylic figures, Kalliopi Asargiotaki looks for an enchanted world, in whose crystal balls the distant is contained within the proximate, tomorrow within today, the self within the reflection of its image.

In her large, rosy self-portrait, the painter gazes at an inner-outer landscape, of her past and of her future, as it confronts memories and dreams – happiness cannot exist removed from melancholy. The small crystal spheres that glow enigmatically are none but the symbols of time that flows in our absence: the time that has just passed us by, and the time we hope will come.